Nadine

 
Van de fotograaf:

Op 15 april mag ik voor het eerst naar het vrouw-kind centrum in Leidsche rijn. Ik ben erg benieuwd hoe het eruit ziet, want dit is de eerste keer dat ik hier kom. Het kost wat moeite om het te vinden en ik beland op allerlei afdelingen, maar niet de juiste. Gelukkig had ik wat extra tijd gerekend en klop ik om 11u aan bij Rianne en Martin.

Ze hebben een nogal hectische nacht gehad en zijn nog bezig met opstarten. Nadine ligt nog heerlijk te slapen. Ik krijg het verhaal te horen en begrijp dat het allemaal nog erg wennen is hoe snel alles is gegaan.

Voordat Nadine in bad gaat, mag ze eerst huid op huid knuffelen met Rianne. Het levert vertederende beelden op. Daarna mag ze in de tummytub en geniet hier zichtbaar van. Hierna is Nadine zo wakker en zoekende dat ze aan de borst mag proberen. Deze kleine dame heeft flink wat pit en ik ben onder de indruk hoe goed moeder en dochter nu al op elkaar zijn ingespeeld. Na de voeding mag Nadine bij Martin buidelen en krijgt ze het laatste beetje via de fles en sonde. Voordat ik wegga krijg ik nog een beschuit met muisjes in mijn handen gedrukt. Dat was lang geleden.

Rianne en Martin, bedankt voor jullie enorme gastvrijheid. Ik wens jullie heel veel geluk en liefde met Nadine.

———————–

Van de ouders:

Na in de ochtend nog te hebben gewerkt en vrolijk op pad te zijn geweest voor de baby uitzet, bleek al snel dat de vliezen gebroken waren. Dit werd bevestigd in het Antonius ziekenhuis in Utrecht. De prognose werd uitgelegd en welke stadia en beslissingsmomenten er zouden komen. Doel was om onze dochter zo lang mogelijk nog in mijn buik te laten groeien. Toch zeker tot de 35 weken. Maar daar had zij andere gedachten over. Met 32,5 week en 2 dagen voor mijn zwangerschapsverlof zou starten, besloot onze dochter dat ze klaar was om de buitenwereld te gaan ervaren en kennis te maken met haar papa en mama. Alles ging in onze beleving erg snel en ondanks dat we als kersverse ouders nog niet wisten wat ons te wachten stond en er alleen nog maar een kennismaking had plaatsgevonden bij de hypnobirthing cursus, ging alles intuïtief en waren we erg op elkaar ingespeeld en was de begeleiding in het ziekenhuis fantastisch.

Nadine deed het tijdens de geboorte al, maar ook na haar geboorte heel goed. Ze heeft in totaal 2 weken in de couveuse gelegen, had wat ondersteuning middels een snorretje met lucht en wat stimulatie voor haar ademhaling gekregen. Ook moest ze nog een nachtje en dag onder een UV lamp. Met 34 weken dronk ze al een beetje uit een flesje, met 34,5 week mocht ze van de monitor af en in een wiegje. Grote stappen zo ineens. Voor ons ging het soms zelfs iets te snel, we konden haar haast niet bijhouden. Net gewend aan het idee dat ze het in haar wiegje goed deed, haar flesjes steeds beter ging drinken, kwam de kinderarts al met het nieuws dat we met 35 weken al naar huis mochten gaan als ze haar minimale hoeveelheid melk zelfstanding kon drinken. Helaas met een verkoudheid erbij ging dit niet en het was voor ons ook een hele snelle stap. Een weekje extra kwam erbij, maar op Koningsdag was het dan toch echt zo ver. De vlaggen hingen uit op de dag dat ze thuis kwam. Na een maand met z’n drietjes te hebben gewoond in het ziekenhuis, namen we afscheid en kwam ze thuis.

Even heb ik het moeilijk gehad met de plotselinge komst van Nadine. Ik had geen zwangerschapsverlof gehad en mentaal waren we er nog niet echt klaar voor. Ik wilde nog een bellypaint laten doen en een fotoshoot. Mijn zus kwam met het idee van Stichting Earlybirds. Het raakte mij enorm en ben erg dankbaar met het resultaat. De weken dat we met haar in het ziekenhuis lagen, hebben mijn ouders enorm geholpen met het klaarmaken van haar komst thuis. De uitzet gekocht en haar kamertje klaar gemaakt. Zelf kon ik daar niet aan meehelpen. Maar na mijn komst thuis heb ik aardig toe kunnen geven aan mijn nesteldrang.

Inmiddels is ze 8 weken oud en doet ze het geweldig goed! We zijn bijzonder te spreken over de family care in het Antonius ziekenhuis in Utrecht. 4 weken lang hebben we met haar 1 kamer gehad en hebben we haar al mee mogen verzorgen en zijn we opgeleid als perfecte ouders van een prematuur, maar super sterk kindje. Geen moment hebben we ons zorgen hoeven te maken over haar.

Al onze dank gaat uit naar de lieve en zorgzame dames van de verpleging in het ziekenhuis, mijn ouders en zus en naar Lianne, onze Earlybird fotografe die ons dit mooie kado heeft gegeven.