Milo en Audrey

Met 30 weken word ik opgenomen in het ziekenhuis omdat we op de echo’s zien dat Milo niet meer groeit. Een dag na de opname blijk ik ook PE (zwangerschapsvergiftiging) te hebben. We weten het tot 34 weken te rekken maar dan blijkt Milo toch echt niet meer te groeien en de nodige stoffen niet meer binnen te krijgen. We plannen een keizersnede. We krijgen te horen dat ze echt wel ondersteuning nodig gaan hebben omdat ze nog zo klein zijn. Verrassend genoeg komen ze gillend de buik uit en hebben ze een super goede start!  Audrey met 2310 gram en Milo met 1405 gram.

Ze hebben een super start. Zaterdag avond gaan we Audrey verzorgen en ze blijkt bloed in haar ontlasting te hebben en een hele rare geur. De onderzoeken beginnen en Audrey en Dirk worden met spoed naar het Radboud UMC in Nijmegen vervoerd en komen op de IC (ECMO ) terecht.
Milo en ik blijven achter in Arnhem. Overdag krijg ik te horen dat Audrey gelukkig stabiel is. Milo doet het ondertussen nog heel goed en heeft zelfs zijn eerste flesje op en mag van de monitor af.
‘S avonds met Milo verzorgen blijkt hij koorts te hebben. Daar gaan we weer. Ook hij heeft ineens bloed in zijn ontlasting. De onderzoeken beginnen weer. We zitten ook nog eens in isolatie aangezien we niet weten wat Audrey heeft.
Half 11 gaan net de artsen de kamer even uit. Milo valt stil. Als ik bij hem kom vallen net zijn vitale functies uit. Hij word grauw en ademt niet meer. Gelukkig krijg ik hem net op tijd gestimuleerd en komt hij bij vlak voordat ik moet beademen. Wat laat hij me schrikken. Een uur later gebeurd hetzelfde en herpakt hij zich weer net op tijd.
Ik krijg te horen dat ik afscheid moet nemen en dat hij het niet gaat redden. De rit naar Nijmegen zou hij ook niet overleven. Hoe dan? Dit is ons kind. Ondertussen ligt Audrey gelukkig nog steeds stabiel in Nijmegen en mag ze ’s avonds over naar de afdeling High care.
Maandag begin van de middag komt 1 van de beste neonatologie artsen van Nederland naar Arnhem. We gaan toch naar Nijmegen. Op zijn minst is ons gezin dan weer even bij elkaar.
In Nijmegen komen we er vrij snel achter dat Audrey vermoedelijk het NEC heeft, een infectie aan de darmen omdat ze prematuur is. Tegelijkertijd  heeft ze het Rota virus. Het gaat gelukkig snel beter met haar en de behandeling slaat snel aan. Ze is alleen heel besmettelijk dus daar moeten we flink rekening mee houden.
Milo wordt ook ineens stabiel door de antibiotica en de pijnstillers.  Milo blijkt het NEC te hebben en het LOS (een bacterie in de bloedbaan ). De antibiotica heeft zijn leven waarschijnlijk gered.
Ze knappen beide snel op en al snel mogen we terug naar een ander ziekenhuis. Arnhem heeft geen plaats dus het wordt het Slingeland in Doetinchem.
Ze mogen weer melk en beginnen gelukkig weer goed te groeien. Audrey moet alleen opnieuw leren drinken.
Na 2 weken wordt Audrey gelukkig ook weer als niet besmettelijk beschouwd.
Ze groeien zo goed en drinken steeds beter. Als ze 2 dagen elke voeding hun flesje leeg hebben mag gelukkig de sondevoeding ook uit. Milo tikt de 2 kilo aan en we mogen naar huis!