Milo

 
Door de Fotograaf:

1 Oktober 2020. Ik mag als fotograaf voor Stichting Earlybirds eindelijk weer op pad!! Yes! Vanwege alle Corona maatregelen mochten we een lange tijd niet in het ziekenhuis komen, maar inmiddels mochten er weer mondjesmaat fotografen naar binnen. Onder strenge regels, maar natuurlijk geen enkel probleem! Ik was allang blij dat ik mij weer mocht inzetten. Het is zo belangrijk om ouders dit lichtpuntje te kunnen geven.

Dit keer was ik bij Geoffry en Sanne in het Dijklander ziekenhuis in Hoorn. Trotse ouders van Milo. Op 22 september 2020, werd hij te vroeggeboren na een zwangerschapsduur van 32 weken. Even schrikken toen de weeën waren begonnen. Met weeënremmers werd geprobeerd de bevalling te stoppen, maar helaas werkte dit niet. De vliezen braken en er was geen houden meer aan. Letterlijk, want Milo kwam erg snel ter wereld. Wow!, Wat een kleine uk. Hij wilde zijn papa en mama gewoon heel graag zien… Gelukkig ging alles al heel snel goed en waren er geen extreme complicaties.

Wat een stoer mannetje en wat doet hij het goed! Alleen nog een sonde, maar verder doet hij alles al zelfstandig. Super als hij dit vast weet te houden, dan mogen ze eindelijk naar hun (nieuwe) huis!

Lieve Geoffry en Sanne, Ik wens jullie ongelofelijk veel liefde toe met jullie kleine stoere Milo. Lekker thuis genieten en op naar een mooie toekomst met elkaar!
Liefs, Marinda

——————–

Door de Ouders:

Woensdag 16 september, gingen wij voor de echo. Hier zijn ze erachter gekomen dat ik een verkorte baarmoedermond had. We zijn gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis waar een CTG werd gemaakt en een test werd gedaan of ik een bacterie mee droeg. Op de CTG was te zien dat ik contractie had, deze voelde ik zelf nog niet. Ik moest de volgende dag terugkomen om te kijken of mijn baarmoedermond stabiel was gebleven of nog korter was, deze was stabiel gebleven. Maandag op dinsdag nacht had ik alweer wat krampen, maar had dit vaker.

Dinsdag 22 september, ik moest werken van 06:00-10:00 uur. Op het werk ging het goed totdat rond 09:00 uur mijn vliezen braken. Door een collega met de auto naar het ziekenhuis gebracht en onderzocht. Meteen weeënremmers en longrijpers gekregen. Al snel merkte ik dat de krampen steeds erger werden en meer pijn begonnen te doen. De verloskundige wilde eigenlijk nog niet kijken hoe ver ontsluiting ik kon hebben, omdat mijn vliezen al gebroken waren. Nadat ik zei dat het toch wel erger leek te worden, bleek ik al 7cm ontsluiting te hebben. Ik heb de hele bevalling als een snelle waas ervaren.

Om 13:02 werd onze kleine vent Milo geboren. Hij heeft even bij mij gelegen, omdat hij wel zelf ademde en is daarna meegenomen. De eerst nacht samen was een drukke nacht. Veel in en uit geloop van verpleegkundige en piepjes die af gingen. De volgende dag leek het niet dat het beter ging met Milo, waardoor er met het VU was overlegd om hem over te plaatsen. Hij zou een medicijn moeten krijgen om zijn longblaasjes open te laten gaan zodat jij beter kon ademen. Toen de ambulance kwam met de couveuse werd het werkelijk. Wij vonden het beide een heftig beeld om te zien dat ze hem meenamen.

In het VU aangekomen deed Milo het al stukken beter dan in Hoorn. Hij hoefde het medicijn gelukkig niet te krijgen. 5 dagen heeft hij op de NICU gelegen, waar hij elke dag weer stappen maakte. Ook heeft hij nog 2 dagen onder UV lamp gelegen, omdat hij toch erg geel zag. Gelukkig is er in het VU heel goed voor hem gezorgd waardoor we weer lekker in Hoorn terug zijn!

Met vriendelijke groet,
Sanne, Geoffry en Milo