Afgelopen zaterdag mocht ik voor het eerst voor Earlybirds op pad. Een bijzonder leuke, en ook spannende, uitdaging!
Max is met (bijna) 32 weken geboren en zijn ouders waren erg blij met de mogelijkheid om door Stichting Earlybirds foto’s te laten maken.
Ze willen graag een mooi album maken voor Max, van de zwangerschap tot zijn thuiskomst. Deze fotoshoot kwam dus goed van pas!
In de lobby maakte ik kennis met Tika en Jochem en samen zochten we Max op in zijn bedje. Max doet het al heel goed en zijn papa
en mama kunnen niet wachten tot hij naar huis mag. Max moet daarvoor nog een paar weekjes in het ziekenhuis aansterken.
Tijdens mijn bezoek was Max erg alert en keek nieuwsgierig om zich heen. Hij heeft erg goed gedronken bij mama en lekker bij papa op de borst gelegen.
Papa en mama konden geen genoeg krijgen van hun kleine man. Twee trotste, lieve ouders!
Lieve Max, groei maar goed door! Dan mag je straks met papa en mama mee naar huis, die kunnen niet wachten! 🙂
Liefs,
Rosanne
*********************
De papa van Max
En ineens hebben we een zoon,
Tika en ik genoten erg van de zwangerschap. Tika was topfit en kon nog alles doen waar ze zin in had.
Het verlof zat er aan te komen en de lessen die ze geeft op de sportschool als bijbaan moesten ook
langzaam op een laag pitje worden gezet. Omdat ze lerares in het basisonderwijs is begon de
vakantie en ze keek erg uit naar het genieten van de laatste loodjes tijdens een welverdiende vakantie.De vakantie was net begonnen of ze kreeg pijn in haar buik. Na een nacht en een ochtend gewacht
te hebben of het over ging, zijn we gaan bellen met de verloskundige en later de huisarts. De symptomen
wezen op een blaasontsteking en dit bleek het ook te zijn. Ik ben antibiotica gaan halen en stiekem waren
we blij dat het een ontsteking was. Maar de pijn bleef en was heftig.
Na twee telefoontjes over en weer is de verloskundige gekomen en die had aan 1 blik op Tika voldoende.
Na onderzoek bleek dat ze 1 cm ontsluiting had en dat we direct naar het ziekenhuis moesten.
Er stond geen tas klaar en er was een lichte paniek in huis. “Neem je de camera mee Jochem?” zei de verloskundige. Ehh, waarom?
In het ziekenhuis aangekomen keeg Tika direct weeën remmers en een spuit voor de longen van de kleine.
Ook werd ons vertelt dat we naar Nijmegen moesten omdat Max nog geen 32 weken was.
Met gillende sirene gingen we op weg. Inmiddels sloeg de angst al aardig toe.
In Nijmegen bleek de ontsluiting hetzelfde te zijn en leken de weeën remmers hun werk te doen.
De arts stelde voor dat Tika een spuitje kreeg om te helpen slapen en ik besloot naar huis te gaan zodat ik de volgende dag weer fris zou zijn.
Helaas bleek Tika niet te kunnen slapen en ging de pijn door. In de ochtend belde ze me al op dat
het heftig werd en de ontsluiting verder doorging. Ik had ineens haast. Toen ik aankwam zou Tika
een ruggeprik krijgen omdat de pijn inmiddels te lang aanhield en te heftig werd. Maar het was al te laat. Max wilde eruit.
De bevalling verliep heel voorspoedig. Om half 11 is onze zoon geboren.
Hij werd zelfs even bij zijn moeder gelegd omdat het ondanks alles een flink kereltje was die al zelf ademde.
Inmiddels zijn we terug in Doetinchem en gaat het goed met Max. Hij ontwikkelt zich prima en komt
langzaam op gewicht. De ergste zorgen over zijn gezondheid zijn voorbij. Nu is het een kwestie van veel
geduld. Iedere avond naar huis rijden zonder je zoon is vooral voor moeder en ook voor vader een hele opgave.
Wat zijn een paar weken op een mensenleven om je zoon een goede start te geven?
Daar houden we ons aan vast. Kom maar snel thuis Max.
Mama en papa zijn trots op je en houden van je!Hartelijk bedankt Rosanne voor de prachtige, smaakvolle foto’s en je inzet.
Jochem, Tika en Max
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!