Mats

Nadat ik (Nathasja) weinig beweging in mijn buik had, hebben we op 7 november (30+3) een extra controle gehad. Mijn vriend Stefan ging mee naar het ziekenhuis. Gelukkig waren zowel de CTG als de echo goed die dag. Wel lag hij in een stuit maar hadden nog tijd genoeg dat hij zich zou kunnen draaien dachten we.
In de nacht van 12 op 13 november braken spontaan mijn vliezen. De verloskundige was er al snel, waarna al vlot de ambulance kwam om mij te vervoeren naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, het SKB in Winterswijk. Er volgende een echo (waaruit bleek dat hij nog steeds in stuit lag), een CTG, longrijpingskuur en weeënremmers. Dit om de bevalling nog zo lang mogelijk uit te stellen maar helaas mocht dit niet baten.
Aangezien ik nog onder de 32 weken was, kon ik niet in het SKB blijven. Gelukkig was er plek in het Radboudumc in Nijmegen en ging ik per ambulance daarheen. Stefan volgde met wat spulletjes van ons in de auto. Waar ik in Winterswijk nog geen ontsluiting had, had ik dat ondertussen in de Nijmegen wel. Het was duidelijk, de kleine wilde sowieso komen. Ondanks de stuitligging hebben we gekozen voor een natuurlijke bevalling, om hem nog zo lang mogelijk tijd in de buik te gunnen. Ook dat werd anders. Toen de weeën toenamen viel zijn hartactie weg. Er was niet genoeg tijd om het natuurlijk te proberen en er werd direct ingegrepen. Ons werd verteld dat we voor een spoedkeizersnede gingen, code rood. Oftewel, ik zou volledig onder narcose worden gebracht zodat ze zo snel mogelijk konden beginnen. Op weg naar de operatiekamer kreeg ik weeënremmers toegediend en hadden we het geluk dat de hartactie stabiliseerde. Ik kreeg 1 kans voor een ruggenprik, anders werd ik alsnog in slaap gebracht. Gelukkig lukte die ene kans! Op 13-11-2024 (31+2) is onze zoon Mats geboren. Hij moest even op weg geholpen worden toen hij uit mijn buik was maar niet veel later hoorden wij zijn eerste huiltje. Stefan mocht direct met hem mee en ook mee naar de Post-ic waar Mats z’n plekje kreeg. Gelukkig is Mats een heel sterk mannetje. Na enkele dagen mocht zijn ademondersteuning eraf, kon elke dag de temperatuur iets lager in de couveuse en niet lang daarna gingen ook z’n infuusjes eraf. Na een week in het Radboudumc kregen we groen licht om wat dichterbij huis te komen, terug naar het SKB in Winterswijk. Daar zijn we nu nog en zullen we de komende weken nog even blijven, maar Mats gaat nog elke dag vooruit en dat is het belangrijkste!