Lily

Op 12 juli, precies 33 weken zwanger, werd ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging. 1,5 week later is de kleine Lily geboren nadat ik ben ingeleid. Ineens lag er 1768 gram in mijn armen, blij dat ze huilde maar ook zo onwerkelijk dat ze er al was. Ik had het haar gegund om nog anderhalve maand in mijn buik te zitten. In plaats daarvan werd de neonatologie afdeling haar nieuwe huisje. Cpap, sondevoeding, aan de monitor en in de couveuse, ze had het allemaal. Na twee dagen heb ik haar prachtige gezichtje voor het eerst kunnen aanschouwen zonder cpap, wat waren wij trots! Ook de couveuse werd ingeruild voor een warmtebed, dat stond gelijk een stuk minder “medisch”. Door haar lage gewicht was voeding het belangrijkste aandachtspunt. Zij kreeg mijn moedermelk via de sonde toegediend en oefende rustig op haar eigen tempo met het drinken uit de borst. Het geven van borstvoeding waren voor mij de mooiste momenten. Dat kleine warme lijfje tegen mij aan. Dat kleine warme lijfje wat eigenlijk nog in mijn buik had moeten zitten. Onder andere dit mooie moment heeft Jaap weten vast te leggen. Dankbaar dat iemand de tijd neemt om met oprechte interesse te luisteren naar ons verhaal. Blij dat we deze herinneringen op beeld hebben voor onszelf en later voor Lily. En toen was daar de dag dat ze zichzelf warm kon houden en ze in een verrijdbaar wiegje kwam te liggen. Zo kon ik haar dicht bij me houden in de nacht. De dag van ontslag kwam op deze manier ineens veel sneller dan verwacht. Op 8 augustus is na 2,5 week onze lieve Lily mee naar huis gegaan met sonde, dat wel, maar o wat waren we blij en trots dat de normale roze wolk mocht gaan beginnen.
Wonder boven wonder begon ze thuis steeds meer zelf uit de borst te drinken waardoor de sonde na vier dagen al niet meer nodig was en ze groeit als kool. Ik schrijf dit een dag na de uitgerekende datum. Het voelt dubbel, ik had het ons beiden gegund om de 9 maanden af te maken maar aan de andere kant had ik deze 5 extra weken met mijn lieve meisje voor geen goud willen missen.