Kjelt

Op 23 februari gingen wij nietsvermoedend naar de 30-weken echo. De hele zwangerschap ging voorspoedig en eigenlijk had ik al die weken nauwelijks tot geen klachten. De dag ervoor lag ik nog een uur in het zwembad baantjes te trekken.

Bij onze verloskundige bleek al snel dat de kleine op een termijn van 26 weken zat, een groeiachterstand van 4 weken. Zodoende werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis in Almelo voor extra controles. In het ziekenhuis werd hetzelfde vastgesteld, daarnaast werd het bloed en urine onderzocht. Na een dag observatie werd dan ook bevestigd; zwangerschapsvergiftiging. Heel gek dat je lichaam ziek is, terwijl je je zelf helemaal niet ziek voelt. De zwangerschapsvergiftiging is dan ook de reden van de groeiachterstand.

En daar lig je dan, in het plaatselijke ziekenhuis waar niet de goede zorg is wanneer er snel gehandeld zou moeten worden. Op zaterdagavond word ik overgeplaatst met de ambulance naar Groningen. Hier is een NICU en dus meteen de goede zorg wanneer het nodig zou zijn.

Het plan is dan ook als volgt, meerdere keren per dag een CTG en hopen dat mijn lichaam en de kleine het zo lang mogelijk volhoudt. Waar een CTG normaal een halfuurtje duurt lig ik zondagochtend al vijf uur aan de CTG omdat de kleine al meerdere malen dips laat zien. De rest van de dag is het stabiel waardoor ik 2x een shot longrijpers toegediend heb kunnen krijgen. Op maandag 26 februari lig ik weer de hele ochtend aan de CTG en blijkt dat de kleine het echt niet meer goed heeft in de buik. Daarom wordt besloten dat de kleine met spoed moet worden gehaald.

Binnen een uur wordt middels een sectio onze kleine, dappere Kjelt geboren met een termijn van 30+3 weken. Kjelt wordt direct meegenomen naar de opvangkamer.. Hij heeft een goede start, weegt 1057 gram en is 37 cm lang. Echt een mini-mensje. En daar lig je dan op de OK, zonder man en zonder kind die je in een oogwenk gezien hebt. Nadat ze klaar zijn met hechten en ik ben bijgekomen op de uitslaapkamer wordt ik in het ziekenhuisbed naar onze kleine man gebracht. En daar ligt hij dan aan alle toeters en bellen, zo’n mooi mannetje. Gelukkig ademt hij zelfstandig en heeft hij alleen nog een beetje ondersteuning nodig middels de CPAP. De eerste week is dan ook een extreme rollercoaster. Van de een op de andere dag ben je ouder geworden, ligt je kind op een andere afdeling te vechten en ben je eigenlijk totaal machteloos. Je durft alleen maar te hopen dat het goedkomt, alleen kan niemand dit garanderen. We weten dat hij in goede handen is, maar de angst wat je de eerste weken voelt is eigenlijk niet te beschrijven.

Gelukkig zet de goede start van Kjelt door en kunnen we door de weken heen steeds meer afbouwen. Van de CPAP naar de high- en lowflow. Wel blijft hij een snelle ademhaling en hoge hartslag houden waardoor hij van de flow weer even terug gaat naar de CPAP. Uit extra onderzoek blijkt dat zijn ductus nog open is. Met de juiste medicatie houden ze dit onder controle en worden mijlpalen gevierd; terug op 1kg, 2kg, sonde eruit, flesjes drinken, eerste keer in bad, eerste kleertjes aan (zwemmend in maat 44), van couveuse naar het warmtebedje en vervolgens in een wiegje. Kleine stapjes waar je vooraf nooit van wist dat je er zó blij van kon worden!

Na 10 weken in het ziekenhuis, een dag voor de uitgerekende datum, hebben we onze Kjelt mee naar huis mogen nemen. In een paar weken tijd stap je in een compleet nieuwe medische wereld waar angst, hoop en blijdschap erg dicht bij elkaar liggen. Onze dank gaat uit naar alle lieve zorgmedewerkers in Groningen en Enschede die voor onze kanjer gezorgd hebben, zij zijn voor altijd onze helden! Kjelt doet het thuis hartstikke goed. We durven nu echt te genieten en de kleine man is ook al niet zo klein meer. De 4kg is aangetikt en bij controle in het ziekenhuis blijkt ook nog eens zijn ductus toch dicht te zijn gegaan, waardoor een operatie hem bespaard blijft. Wij kunnen alleen maar dankbaar zijn!