Jip

Op woensdag 16 juli 2014 is bij een zwangerschap van 30 weken en 1 dag onze zoon Jip geboren.

Drie onzekere en emotionele weken zijn vooraf gegaan. Tijdens een echo op 24 juni jl. kwam de verloskundige met het nieuws dat de omtrek van Jip zijn hoofdje kleiner leek dan gebruikelijk is bij een zwangerschap van 27 weken. Heel precies kon ze het niet meten, want Jip lag diep in het bekken. Ook de gynaecoloog kwam die dag tot dezelfde conclusie. Reden om op 4 juli jl. een uitgebreide echo uit te voeren. Na anderhalve week in onzekerheid te hebben gezeten over de groeiachterstand van het hoofdje, kon bij de uitgebreide echo wederom geen goede meting van het hoofdje worden gedaan. Wel ontdekte de gynaecoloog dat mijn baarmoederhals verkort was (0,5 cm). Hij vertelde ons dat de bevalling vermoedelijk niet lang meer op zich zal laten wachten en liet me daarom gelijk opnemen. Elf dagen heb ik op de OHC (obstetrische high care) gelegen waarbij vele gesprekken volgden. Gesprekken met de gynaecoloog, neonatoloog en klinisch geneticus. Er zijn veel onderzoeken uitgevoerd, waaronder ook een vruchtwaterpunctie. De eerste uitslagen van deze test bleken gelukkig geen afwijkingen te laten zien, maar onzekerheid over de vorm van zijn schedel en de functie van zijn hersenen bleef bestaan. Het zag er dan ook naar uit dat we pas duidelijkheid zouden krijgen als onze zoon geboren werd.

Op maandag 14 juli was nog steeds alles rustig en stabiel. De gynaecoloog zag daarom geen reden mij nog langer in het ziekenhuis te houden en liet me dan ook naar huis gaan. Een goede dag ben ik thuis geweest, want in de nacht van dinsdag op woensdag kwamen de weeën spontaan op gang. Onze Jip is die woensdag om 12:32 uur geboren. Jip zag er naar onze mening wat vreemd uit. Hij had verfrommelde oren, een platte neus, zijn ogen leken wat raar te staan ten opzichte van de rest van zijn gezicht en zijn schedel had een afwijkende vorm. Erg verontrustend allemaal, maar gelukkig niet levensbedreigend. De volgende dag hadden we een heftig gesprek met de neonatoloog. We kregen te horen wat er op dat moment allemaal met Jip aan de hand was of wat ze dachten dat er aan de hand kon zijn. Ook werd ons meegedeeld welke behandelmethoden er mogelijk (nog) benodigd zijn. Ondanks de vele problemen, waren we blij dat we eindelijk wisten waar we aan toe waren.

De dagen die volgden, waren voor ons en voor Jip in één woord geweldig. We kregen namelijk eerst te horen dat de ogen goed functioneren. Vervolgens vond de KNO-arts tijdens een onderzoek toch een doorgang in Jip zijn neus, waardoor een operatie niet meer nodig was. Ook zijn oren trokken bij en leken goed te functioneren. Toen uit een echo bleek dat de hersenen in aanleg ook geen afwijkingen vertonen en er waarschijnlijk ook geen sprake is van een genetische afwijking of syndroom waren we echt opgelucht.

Na bijna twee weken op de NICU te hebben gelegen, mocht Jip naar de kinderafdeling. De eerste stap naar huis toe! Daar ligt hij nu inmiddels ook al weer bijna twee weken en hij doet het super goed. Jip heeft alleen nog een sonde en ligt de hele dag lekker aan te sterken in de wieg. De zorgen over zijn hoofdje zijn er nog steeds, maar al veel minder dan de eerste dagen na de bevalling. Het lijkt er namelijk op dat zijn schedel iets aan het bijtrekken is. De kans dat zijn schedelnaden aan elkaar gaan groeien en een operatie noodzakelijk is, is hiermee een stukje kleiner geworden. Op dit moment wijst het er steeds meer op dat Jip mogelijk te vroeg is ingedaald en knel heeft gezeten in het baringskanaal.

Naast het bijhouden van een dagboek, zijn foto’s voor ons van onschatbare waarde. Om die reden hebben wij besloten contact op te nemen met Stichting Earlybirds.  We kregen snel een reactie terug van Kristie Gloudemans en een afspraak was gauw gemaakt. We hebben samen met Kristie een geweldige ochtend gehad en zijn echt super blij met de foto’s. We willen jullie stichting en uiteraard Kristie bedanken voor deze unieke kans en kunnen maar één ding zeggen…..ga door met het werk dat jullie verrichten!

William en Jetty