Floor

Het is 19 augustus 2024 als ik een app gesprek heb met mijn man die op zijn werk is. Ik heb helemaal de zenuwen, mijn menstruatie is te laat. Deze is overigens nooit heel stipt maar ik vind het opeens heel spannend. 2 dagen hiervoor is namelijk, na een avond vol hevige krampen, mijn spiraal eruit gevallen. Wat nou als ik zwanger ben, je hoort dat toch wel eens. Mijn man dringt aan direct een test te doen voor mijn eigen geruststelling, hij zal toch wel negatief zijn. Hij appt terug ‘en, negatief?’. Ik draai de test om en stuur hem een foto van een zwangerschapstest met 2 dikke roze strepen. Deze is duidelijk niet negatief.

We hebben het er later thuis over want dit was niet de planning. Ik had niet voor niets een spiraal en we hebben nog jonge kinderen. Een dochter van net 3 en een tweeling van nog net geen anderhalf. Daarnaast heeft mijn man chronische rug problemen waar hij flink last van heeft in het dagelijks leven. We betrekken de ouders bij deze ontdekking om ook te kijken wat zij kunnen betekenen, want dat we wat hulp nodig gaan hebben is wel duidelijk.

Het eerste trimester ben ik flink misselijk maar verder lijkt alles voorspoedig te verlopen. Tot ik bij 14 weken ‘s nachts wakker word in een nat bed. Ik doe het licht aan om te kijken wat er aan de hand is. Mijn man word wakker van het licht en vraagt wat er is. ‘We moeten de verloskundige bellen’ zeg ik, ‘ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken’. De verloskundige komt er meteen aan en geeft aan dat ook zij denkt dat de vliezen zijn gebroken en dat we ons moeten voorbereiden op het ergste. We gaan naar het ziekenhuis voor een echo en check. Aldaar blijkt dat ze er vrij zeker van zijn dat het toch niet de vliezen waren. Er is nog genoeg vruchtwater en er loopt ook geen vocht meer af. Wel is er een hematoom te zien waar ik nog wat bloedverlies van kan krijgen. We gaan verward maar ook opgelucht weer naar huis. De volgende dag krijg ik inderdaad wat bloedverlies. En later bij een echo blijkt dat er flink wat bloed tussen het binnenste en buitenste vlies zit. Mogelijk is toen alleen het buitenste vlies gebroken en het vocht wat daar tussen zat vrij gekomen maar dit kunnen ze niet testen. Het bloed zou met de 20 weken echo waarschijnlijk wel weg zijn.

En inderdaad bij de 20 weken echo is er niets bijzonders meer te zien. De kleine doet het goed en ook de placenta ziet er normaal uit. De paar weken daarna verlopen rustig, geen gekke dingen en de misselijkheid gaat eindelijk af nemen. Tot ik bij een week of 29 weer wat bloedverlies heb. De verloskundige checkt dit en alles lijkt verder goed. De weken erna heb ik toch met enige regelmaat wat bloedverlies, een slijmprop en zelfs af en toe krampen. Ik ben 2 keer naar het ziekenhuis geweest om dit te checken. Telkens gelukkig zonder gekke dingen. De baarmoedermond is nog lang en er is geen ontsluiting. De kleine doet het goed. Dus we wachten het maar af.

Tot ik bij 32+5 weer bloedverlies heb. Ik besluit het even aan te kijken, want heb geen krampen en ken dit intussen wel. Het zal wel mee vallen denk ik. De volgende ochtend bel ik toch even met de verloskundige omdat het bloedverlies wat aan houd en er meer slijm bij komt. Omdat ik geen krampen heb wachten we het even af. Tot ik eind van de middag toch krampen krijg. Ik besluit even te wachten tot de tweeling op bed ligt en dan op de bank te gaan liggen met een kruikje om te kijken of het weg zakt. Dit doet het niet en het word zelfs regelmatig en gevoelig dus bel ik rond 14 u toch maar de verloskundige. Ze komt thuis en constateert dat ik 1 cm ontsluiting heb. Ze stuurt ons door naar het ziekenhuis. Daar lijken de krampen opeens echt heftiger te worden en ik moet ze weg puffen. De baarmoedermond is korter dan hij zou moeten zijn en een test die kan wijzen op dreigende vroeggeboorte is positief. Ik word naar de verloskamers gebracht en krijg een longrijpingsprik. Een uurtje later lijkt het toch allemaal weer af te zakken. ‘Gelukkig zeg, dan gaat het toch niet gebeuren nu’. Uiteraard blijf ik nog voor observatie en omdat de 2e prik nog gegeven moet worden de volgende dag. Die avond en nacht verlopen rommelig. Soms opeens weeën, dan weer bijna niets en vroeg in de ochtend toch ook weer flink wat bloed. De volgende ochtend word de baarmoedermond weer gecheckt met de echo. Deze is helemaal verstreken en er lijkt ontsluiting te zijn, mogelijk een centimeter of 3. Hoeveel precies weten ze niet omdat ze liever geen inwendig onderzoek doen om niets te stimuleren. Ergens na de lunch, ik denk rond 13:30 uur komen de ween toch echt wel weer serieus op gang. Ik puf flink en weet na een tijdje niet meer wat fijn is. Om 15 uur besluiten ze toch te voelen omdat ik ook zo veel druk voel. Ik heb 9 cm en de vliezen, die nog niet gebroken zijn, zitten al heel laag en veroorzaken de druk. We wachten het af want vliezen breken doen ze niet vanwege de prematuriteit. Het is geen houden, ik voel zo veel druk en ik hoop uit alle macht dat mijn vliezen spontaan breken want ik weet dat het dan snel klaar is en ze geboren gaat worden. Maar ze doen het echt niet en we moeten wachten tot het spontaan gebeurd of dat ik mag gaan persen met de vliezen nog heel. Om iets na 16 uur houd ik het echt niet meer en besluiten ze weer te checken, ik heb volledige ontsluiting en mag gaan persen. Tijdens het persen breken mijn vliezen pas. En na 7 minuten persen om 16:25 uur word onze dochter Floor geboren bij precies 33 weken zwangerschap. Ze lijkt het de eerste minuten heel goed te doen maar zakt dan toch in en moet mee naar de opvang tafel. Intussen proberen ze de placenta geboren te laten worden. Maar dit blijkt ook nog een klusje. De navelstreng loopt door de vliezen en gaat dan aan de zijkant de placenta in. (Normaal loopt de navelstreng niet door de vliezen en zit deze ongeveer in het midden van de placenta) Hierdoor scheurt de navelstreng los van de placenta. Dus uiteindelijk ga ik naar de OK om de placenta te verwijderen en gaat mijn man met Floor mee naar de NICU waar ze aan de CPAP zal gaan om haar te ondersteunen met ademen.

Hierna volgt nog een hobbelige weg. De volgende dag word ik ontslagen en blijft Floor achter op de NICU waar ze nog aan de CPAP ligt en een glucose infuus heeft. Om het hele verhaal wat ingewikkelder te maken gaan wij 3 dagen later ook nog eens verhuizen naar een woning die een uur van ons huidige huis af ligt. De laatste dingen worden haastig ingepakt en die dinsdag gaan we over. Dit betekend dus dat Floor nu een uur bij ons vandaan ligt. Helaas was er nog geen plek in het ziekenhuis in de buurt. Maar gelukkig was dat 2 dagen later wel het geval en was ze in ieder geval weer wat dichterbij. Ook is ze inmiddels van de CPAP af en ligt ze aan de optiflow. Aanvankelijk lijkt ze het super goed te doen. Zelfs zo goed dat er sprake van is dat ze op 35 weken mee naar huis mag! Ze heeft nog wel een sonde dus wij moeten snel leren hoe we hier zelf mee om moeten gaan en de thuiszorg word geregeld. Echter die dag van de 35 weken mag de monitor toch niet stop. Ze heeft wat saturatie dipjes gehad dus we beginnen weer met uren tellen. Als ze 48 uur geen dipjes heeft mag de monitor af en mag ze echt mee. Elke ochtend bellen we dus even op om te vragen of vandaag de dag is dat ze mee mag, dan weten we met wat voor idee we naar haar toe gaan. Telkens is het antwoord ‘nee’. Een aantal dagen later is de tweeling jarig, wat zou het een mooi cadeau zijn als hun baby zusje thuis komt en papa en mama dus niet steeds meer weg hoeven om naar het ziekenhuis te gaan. Maar in plaats van goed nieuws krijgen we minder fijn nieuws. Ze heeft zo veel dipjes gehad dat ze weer gaat starten met de coffeine en dat ze weer aan het zuurstof gaat. Een paar dagen later lijkt zelfs dit niet voldoende. Ze maken een longfoto en het blijkt dat de longblaasjes weer wat ingeklapt zijn, daarom gaat Floor weer terug aan de CPAP. Het heeft haar allemaal te veel moeite gekost om goed te blijven ademen waardoor ze nu geen energie meer heeft. Ze heeft de energie niet om goed door te ademen en de energie niet om goed in gewicht aan te komen. Ze is namelijk ook nog steeds niet terug op geboortegewicht. Weer een aantal dagen later gaat het alweer beter en laat ze zelf merken dat ze wel van de CPAP af wil en gaat ze ertegen protesteren. Hierdoor besluiten ze het, iets eerder dan ze van te voren hadden bedacht, te stoppen en te kijken hoe ze het doet aan de flow. Langzaam maar zeker kan ook dit steeds een stapje lager. Echter als ze de coffeine willen stoppen krijgt ze toch weer veel dips. Ze besluiten deze dus weer te herstarten maar na een paar dagen wel verder af te bouwen met de zuurstof. Pas als ze het zonder zuurstof goed doet gaan ze de coffeine weer proberen te stoppen. Tijdens de fotoshoot met Marlou komt het bericht dat de optiflow gestopt mag worden. De verpleegkundige besluit dit dan ook meteen te doen zodat we ook foto’s hebben zonder deze plakkers op haar gezicht. En uiteindelijk na een paar dagen zonder zuurstof stoppen ze ook weer de coffeine. Als ze 72 uur na het stoppen het goed doet en geen incidenten heeft op de monitor mag ze mee. We zijn dus weer op hetzelfde punt beland als vorige keer. En ook nu is een paar dagen achter elkaar het antwoord, nee ze mag nog niet mee, ze heeft toch nog een dip gehad. Een onzekere en frustrerende tijd breekt aan. Want wanneer doet ze het dan eindelijk goed genoeg om mee te mogen (ze heeft namelijk zo 1x per 24 uur een dipje, niet ernstig maar ook niet dusdanig dat ze het kunnen negeren) of belande we straks weer op het punt dat ze terug moet aan de flow. Het vervelende is dat de andere kinderen er nu ook echt last van krijgen. Ze zitten immers in een nieuwe huis, nieuwe opvang en dan zijn papa en mama ook nog steeds weg omdat ze naar het ziekenhuis moeten voor baby zusje (één van ons gaat naar Floor toe voor een paar uur en de ander blijft thuis en dat 2x daags) De oudste heeft driftbuien en één van de tweeling heeft enorme verlatingsangst ontwikkeld, zo erg dat ze ook niet meer in haar eigen bed wil slapen. Na een aantal dagen lijkt het dan echt zo ver. Die ochtend blijkt ze bij navragen geen dips te hebben gehad die nacht. Als het om 16u nog goed gaat mag ze dan echt mee. Het is echt af tellen. Ik zit lekker met haar te kroelen en bij elk piepje op de monitor schrik ik, het zal toch niet…zo kort voor ze eraf mag. Gelukkig blijkt het steeds vals alarm omdat ze beweegt bijvoorbeeld. En dan om 16 uur, na 6 weken en 2 dagen ziekenhuis, is het eindelijk zo ver. Symbolisch mogen we zelf de monitor uit zetten. Ze mag echt mee!

Grote broer en zussen zijn heel blij als we thuis komen met Floor. Eindelijk mogen ze kroelen en eindelijk blijven papa en mama gewoon lekker thuis, samen met baby zusje!