Emmi

Onze Reis door zwangerschapsvergiftiging & Vroeggeboorte – Van onzekerheid en angst, naar Hoop & Liefde

Deze blog is een reflectie op onze reis, de medische uitdagingen, de groei en ontwikkeling van Emmi, en ons advies voor andere ouders die zich in dezelfde situatie bevinden.

Zwangerschapsvergiftiging & vroeggeboorte, de twee gebeurtenissen die onze wereld op zijn kop zette. Dat is precies wat er gebeurde toen onze kleine Emmi van Dijk veel te vroeg ter wereld kwam.Met slechts 31+4 weken werd ik opgenomen voor de hoge bloeddruk in het St. Jansdal Ziekenhuis. Ook de waardes van mijn urine en bloed waren enorm slecht. Mijn bloeddruk schoot omhoog en omlaag, zelfs met de hoogste dosering aan medicijnen.

De verpleging kwam de kamer binnen en zei:,, We gaan de longen van uw dochter voorbereiden voor een eventuele bevalling binnen 48 uur met behulp van een keizersnede. Voor een “standaard bevalling was onze dochter en ik te zwak. ”Ik kreeg dezelfde avond nog de eerste prik om de longen van onze dochter voor te bereiden… Ik was bang. Ik vond het allemaal dood eng. Ik keek naar mijn man Ronald, en dacht alleen nog maar. Hoe dan??? Wat gebeurt hier? We hebben nog niet eens een naam voor onze dochter, de kamer is niet af, ik ben er helemaal nog niet klaar voor dit. Ronald keek me aan en zei alleen maar, komt goed.. rustig… Nadat mijn bloeddruk waarden 3x een piek bereikt hadden besloten de artsen in Harderwijk om mij over te plaatsen naar Zwolle omdat ze daar meer ervaringen hadden met een bevalling voor de 32e zwangerschapsweek en baby’s met een groeiachterstand..

De rit met de ambulance was dood eng! Wat gaat er gebeuren? Komt onze dochter vandaag al? Ik had gigantisch heftige hoofdpijn en hartkloppingen… het gevoel van geen controle meer was doodeng, maar ik probeerde zo goed het ging rustig te blijven, want ik wist dat ik niet alleen was. Mijn partner was er… Toen ik eenmaal was opgenomen in Zwolle en op mijn kamer was, kwam ook al de gynaecoloog aan. Ze zei dat ze niet kon voorspellen wanneer of wat er precies gaat gebeuren maar dat ik me wel alvast moest voorbereiden om niet meer naar huis te gaan zonder “moeder te zijn straks”.

Ik moest vanaf 00.00 in de nacht nuchter blijven voor een eventuele keizersnede de volgende dag… Slapen kon ik deze nacht zo goed als niks… In de ochtend kwamen de artsen weer binnen omdat mijn waardes steeds slechter werden en de medicijnen ook mijn bloeddruk niet konden laten zakken. We gaan naar de operatiekamer en halen jullie kind hoorden we ze zeggen. Ik keek naar mijn partner en de tranen barsten uit me. Ik kon me niet meer sterk houden.

Gaat ons meisje sterk genoeg zijn? Hoe ziet ze eruit? Moet ze aan de beademing? Wat kunnen we verwachten?? Wat als er met mij iets mis gaat tijdens de operatie?

Op 15 juli 2024, om 13:13 uur, werd onze dochter Emmi van Dijk geboren. Ze woog slechts 1250 gram en was 39 cm lang. Met slechts 32 weken en 0 dagen zwangerschap begon ons avontuur op de neonatale intensive care unit (NICU) in Zwolle.

De eerste dagen waren gevuld met angst en onzekerheid. Ik, Anna Maria, was angstig en bezorgd, terwijl papa Ronald positief bleef en vertrouwen hield. Gelukkig bleek Emmi een ongelooflijk sterke meid te zijn. Ondanks haar vroege geboorte had ze geen beademing nodig, wat ons veel hoop gaf.. Onderweg vanuit de OK Kamer richting de intensive care afdeling besloot Emmi dat ze geen beademing nodig had en trok de spruiten eruit. De dokters keken en dachten oke, we zien het wel.. en ja hoor. Emmi kon zelfstandig ademen… Mijn emoties waren net een achtbaan. De hormonen van de zwangerschap, de angst toen ik zo ziek werd, de gedachten ga ik dit overleven, gaat dit ons meisje overleven??

Kleine Stappen Vooruit
Langzaam maar zeker zagen we verbetering in de groei. Ze kwam in 5 dagen tijd 80g aan en had geen moeite met het verdragen van mijn borstvoeding. Sem “12j” en Milan “8j”(de 2 zoons van Ronald) kwamen iedere dag naar Zwolle om te buidelen met de kleine meid en natuurlijk voor emotionele steun voor mij. Na een week op de intensive care werd Emmi overgeplaatst naar Harderwijk. Ze begon aan te komen en groeide ook in de lengte. Elke gram die ze aankwam, elk flesje dat ze kon leegdrinken of aan de borst, elke mijlpaal was een overwinning. De eerste keer dat ze aan de borst dronk, of een flesje van ons leegdronk waseen moment van pure vreugde. Deze kleine stappen vooruit gaven ons de kracht om door te gaan.

We brachten zoveel mogelijk tijd door naast de couveuse, met buidelen, vertelden verhalen en hielden haar kleine handjes vast. Deze momenten, hoe klein ook, waren onbetaalbaar en hielpen ons een sterke band op te bouwen met onze dochter en zusje Emmi.

Steun van Familie
Eigenlijk zouden we 13 juli voor 3 weken op vakantie gaan met de jongens, maar precies een dag voor vertrek besloot mijn lichaam te gaan waarschuwen….
We hadden het niet gered zonder de steun van onze familie. Hun hebben in het begin vaak de jongens opgevangen zodat Ronald de nachten bij mij kon zijn.
De liefde van Ronalds familie, de bemoedigende woorden en praktische hulp maakten een enorm verschil. Van oppassen op de jongens tot berichten van hoop en gebeden, elke daad gaf ons kracht en vertrouwen wat er ook mocht komen.

Onze twee zoons, Milan en Sem, waren ook een grote steun. Zij gaven ons de kracht en motivatie om door te gaan en bleven positief en liefdevol ondanks de moeilijke omstandigheden..

Advies voor Andere Ouders
Als je zelf in een vergelijkbare situatie zit, weet dan dat je niet alleen bent. De weg van vroeggeboorte of zwangerschapsvergiftiging is heel heftig, vooral voor de moeder, maar ook vol met momenten van vreugde en trots.

Hier zijn wat tips die ons hebben geholpen:
** Vertrouw op het medische team. Ze hebben de kennis en ervaring om voor jou of je kind te zorgen.
** Leef van dag tot dag. Elke dag is een nieuwe uitdaging, maar ook een nieuwe kans.
** Vier de kleine successen. Elke mijlpaal, hoe klein ook, is een stap in de goede richting.
** Zoek steun
** Praat met andere ouders die hetzelfde hebben meegemaakt en zorg goed voor jezelf en voor elkaar.

Terugkijkend
Nu, 3 weken later, is Emmi gegroeid tot 1900 gram en krijgt ze borstvoeding via de fles, aan de borst of sonde als ze nog te moe is voor 8x op een dag.
Ze is een ongelooflijk sterke en dappere meid. De dagen op de NICU en nu de dagen hier in het ziekenhuis lijken soms een verre nachtmerrie, maar ze hebben ons geleerd om elke dag te waarderen en nooit de kracht van een klein kind en de liefde van een ouder te onderschatten.

Het is een ervaring die we nooit zullen vergeten en die ons tekent als gezin. Ik, Anna Maria hou onvoorwaardelijk veel van mijn gezin en ben zeer dankbaar voor de steun en liefde van mijn vriend Ronald, zonder hem was ik niet hier doorheen gekomen…
Onze reis heeft ons uiteindelijk sterker en meer verbonden gemaakt als gezin
Ik hoop dat dit verhaal steun en inspiratie biedt aan andere ouders in een vergelijkbare situatie
Bedankt voor het lezen

Anna – Maria en Ronald