Elroy
Van de fotograaf:
Wat een wijs mannetje die Elroy! Ik ontmoette hem en zijn ouders op zondag 9 oktober in het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. 30 september is hij na een zwangerschap van 35 weken en 2 dagen met een spoedkeizersnede ter wereld gekomen. Zijn moeder Rachelle lag toen net een paar dagen in het ziekenhuis omdat de placenta niet meer goed werkte en Elroy daarom dipjes in zijn hartslag had. Binnen een uur nadat ze te horen kregen dat Elroy geboren moest worden was hij er al, met een gewicht van 1928 gram.
Op de dag van de fotoreportage mocht de zogenoemde ‘lange lijn’ eruit, een hele stap vooruit. Inmiddels is hij lekker thuis bij papa en mama. Over de ziekenhuistijd lees je in hun blog hieronder. Rachelle en Arno, ik wens jullie heel veel geluk met jullie knappe ventje!
Lieve groet, Martine de Kluiver
——————
Van de ouders:
Ons mannetje bewoog zoveel dat er geen twijfel over zijn gezondheid was. Koprollen in de buik tijdens de echo deden ons stralen. Dit veranderde plotseling bij de 30 weken echo. Hij bewoog minder en minder en de controles werden meer en meer. Hij groeide minder en minder en wij maakten ons meer en meer zorgen.
28 september werd het duidelijk, moeder zou niet zonder kind het ziekenhuis uit komen. Bij 37 weken (12 oktober) zou hij gehaald worden. Maar onze Elroy liet duidelijk blijken het daar niet mee eens te zijn. Op 30 september om 0:12 uur werd hij geboren. We waren op dat moment dolgelukkig, nog onwetend over de rollercoaster die ons te wachten stond.
Met een APGAR-score van 10 leek hij het fantastisch te doen. Niet aan de zuurstofpomp, niet in de couveuse, maar in een normaal bedje. Dan kan hij misschien toch snel met ons mee, dachten wij. Al snel kwam het bericht van zijn gigantisch schommelende bloedsuikers, vandaar dat er een infuus in zijn rechterarmpje werd geplaatst. Dat komt vaak voor bij vroeggeborenen, werd ons verteld: ‘het lichaampje heeft een beetje hulp nodig.’ De nacht daarop had hij de zogenoemde lange lijn aan zijn andere arm zitten, omdat hij een hoger concentraat (20%) nodig had. Dit kon niet via het korte infuusje gegeven worden omdat het schadelijk zou zijn voor zijn bloedvaten. Hij zat vast aan de monitor.
Er was nog steeds geen paniek in het ziekenhuis, maar bij ons kwamen er steeds meer vraagtekens. Prik na prik zaten we in spanning te wachten wat het getal zou zijn. Laat het alsjeblieft boven de 2.6 zijn, want dat zou voldoende zijn. Het was continu net over de grens, langzaamaan werd het glucose-infuus afgebouwd. We kregen het gevoel dat hij het allemaal zelf zou gaan regelen. In het artsengesprek daarentegen kwam naar voren dat ze geen verklaring hadden voor het giga-geschommel van zijn suikers en dat daar dus enige twijfel over was. Stofwisselingsziekte?
Vanaf dat moment liet hij zien hoe sterk hij is. Hij dronk al snel uit de borst. Zijn billirubine nam af zonder onder de warmtelamp te moeten. Op eigen kracht en met de hulp van de vrolijke, positieve zusters in het Maasstad leek zijn suiker te stabiliseren. Het afbouwproces was begonnen.
Na elk positief prikje was er de feeststemming, totdat er weer een terugval was. Het infuus werd weer verhoogd en hij kreeg er een voedingssonde bij. Inmiddels zat hij tegen de 30cc aan te hikken. Na wat extra prikjes en wat ouderlijke wensgesprekjes met onze kleine, ging het weer de goede kant op. Met kleine stapjes, passend bij zijn grootte, vooruit.
Vol goede moed en dit keer met iets meer voorzichtigheid leefden we toe naar het moment dat elke ouder het liefste wil. Naar huis gaan, maar met je kind! Elroy gaf zelf aan dat hij ook naar huis wilde door zijn voedingssonde eruit te trekken en vervolgens 38cc uit de borst te drinken. Wat een topprestatie.
Nu was het zeker.. Of toch niet?
Nee, eerst 24 uur incidentloos aan de monitor bewijzen, zeiden ze in het ziekenhuis. Dat deed hij dan ook. Maar de zusters in de nacht hadden het te druk om hem van de monitor af te halen. Bij uur 27 ging het weer fout. Zijn hartslag daalde eventjes, dus moest hij opnieuw 24 uur bewijzen… Pfff, wij hadden het niet meer. Gelukkig was ons sterke ventje een echte doorzetter en presteerde hij het opnieuw om goed te drinken en incidentloos te blijven.
Na twee weken van ups and downs mocht onze zoon naar huis, we zijn eindelijk compleet.
Ondanks de achtbaan die je doormaakt in het ziekenhuis, willen we de artsen en voornamelijk de zusters van het Maasstad Ziekenhuis onwijs bedanken voor de hulp en goede zorgen. Natuurlijk willen wij de Stichting Earlybirds, in ons geval Martine, ook bedanken voor de geweldige foto’s. Blijvende herinneringen aan een fysiek en mentaal zware, maar toch ook mooie tijd.
Cliché, maar waar: je wordt geleefd.
Maar de regie is inmiddels (gelukkig) in handen van Elroy.
Wij zijn trots op onze ienimini.
-Xx- Arno en Rachelle
Deze 2 (3)kanjers van jonge mensen, laten zien dat hoop en vertrouwen in elkaar, omzeteen in een onwijze kracht en doorzettingsvermogen. Ik als Opa van deze kleine doorzetter ben dan ook enorm trots hoe jullie samen elkaar zo groot en sterk houden.
Ik ben het helemaal eens over de geweldige zorg en betrokkenheid van de zusters van het Maastad ziekenhuis.
Hallo Wij opa en oma (ouders van Arno) zaten eveneens in onze rats. Ik zat als oma s’avonds al in mijn pyama, niets vermoedend tv te kijken, toen onze zoon ons belde en vertelde dat ze de gnaecoloog van huis lieten komen naar het ziekenhuis.
En het woord keizersnede was 1xgevallen
niet alleen over ons eerste kleinkind maar ook over onze schoondochter zaten we in of wel alles goed zou gaan verlopen.
Omdat bij haarde bloeddruk en onderdruk ook wel-eens te hoog is geweest, maak je je dan ook ontzettend zorgen. Ook mede omdat ik een ex-kraamverzorgster ben,begrijp je des te meer wat er allemaal staat te gebeuren.
Vanalles speelde er door ons hoofd, en gelijkertijd dachten we dat we met z’n allen maar zeker in ons handen mogen knijpen om de zorg die je hier in Ned. kan krijgen in zo’n geval.En samen met de ouders van Rachelle vertrokken we gezamelijk naar het ziekenhuis. Wat hebben we daar in het ziekenhuis lopen ijsberen! In spanning afwachtend of de sectio goed zou verlopen.kregen we vantevoren alleen nog snel het gegeven dat ze met de ruggenprik al bezig waren.Je kan op zo’n moment alleen maar hopen dat alles goed zal gaan verlopen.
Nadien was het afwachten op de geboorte en voorspelde we allemaal individueel de geboortetijd om de spanning een beetje te mijden.. Dat bleek later een fiasco, want niemand had het goed!
De moeder van Rachelle zat er met haar tijd het dichste bij! (grappig hier blijkt de moeder dochterband maar weereens)
We troffen weer wat later Rachelle en Arno en hun kleine wondertje aan.(een klein mannetje (Elroy Lyano zou hij gaan heten)dat tussen de borsten van moeder op zijn buikje lag.
Al snel liet hij zien hoe sterk hij wel niet was.
Terwijl hij net door een sectio op de wereld was gekomen door Rachelle en de cardioloog en zusters van het Maasstad Ziekenhuis, liet al snel zien hoe sterk hij wel niet was, door in opa’s vinger te knijpen.
Dit kleine mannetje ging het kostte wat kost wel redden zeker met zulke goede zorgen van het personeel in het Maasstad ZH en twee kanjers van ouders Rachelle en Arno
met een fijn gevoel en een hoop vertrouwen keerden we s’nachts met z’n allen huiswaards.om daar onze slaap te kunnen hervatten.Eind goed al goed!!!
Elroy is inmiddels thuis (ook nog eens hun nieuwe huisje) daar kunnen we nu met volle teugen genieten van dit prachtmensje met zijn vele mimische uitdrukkingen.
En gelukkig hersteld moeder ook heel snel, zodat ook zij nu eindelijk kan genieten van haar kleine wondertje.
Het is wrang als je na tien dgn huiswaards moet gaan zonder kindje Dit was erg zwaar maar de laatste nacht kon zij bij Elroy in het ziekenhuis blijven samen met hem in een eigen kamer en werden beide door vader opgehaald de andere ochtend
Vrijdag ochtend 14Okt. kwamen zij thuis
Waar ook nog twee/drie dagen premature nazorg werd gegeven.
En Elroy komt nog steeds aan in gewicht en gedijt dus goed op de borstvoeding.
Geniet van jullie kleintje Arno em Rachelle want jullie hebben zeker, deze periode (eindelijk laten bezinkenperiode) nodig en verdient.
Wamt tot nu toe werden jullie geleefd
nu eindelijk thuis In een ontspanne sfeer een drie eenheid vormen. (klein gezinnetje)
Wij wensen jullie bij deze nog heel veel GELUK en GEZzONDHEID toe! xxx
oma en opa (Feyernoord)
Wat een verhaal en wat fijn dat jullie lekker thuis zijn. Al familie bezoek gedaan dus komt helemaal goed met jullie inniminie. Veel geluk en tot snel xx