Élou & Azura

Ik had een hele voorspoedige tweelingzwangerschap. Alles ging goed en ik voelde me prima. Tijdens mijn controles in het ziekenhuis was gezegd dat de meisjes eind november / begin december gehaald zouden worden: zo’n 3 weken voor de uitgerekende datum. Mijn zwangerschapsverlof was net half oktober ingegaan en ik had bedacht me dan eens helemaal te gaan verdiepen in de bevalling, borstvoeding en alles wat daarbij komt kijken. Ook moesten er nog wat klussen in huis gedaan worden zodat we straks helemaal babyproof waren.

Op zondagavond 22 oktober lag ik op de bank en kreeg ik pijn in mijn buik die doortrok naar mijn rug. Ik dacht dat het darmkrampen waren. De hele nacht bleef ik spoken: bed in, bed uit , naar de wc en weer terug mijn bed in. Ik had vreselijke pijn, maar was er van overtuigd dat het geen weeën konden zijn. De pijn bleef maar aanhouden en ’s ochtends vroeg belde ik dus toch voor de zekerheid naar het ziekenhuis. Die zeiden: ‘kom toch maar even langs’. Vanaf toen belandden we in een achtbaan die hopelijk nu, na bijna acht weken voorbij is.

In het Sophia kinderziekenhuis werd geconstateerd dat ik al 5 cm ontsluiting had. Ik werd gelijk naar de verloskamers gebracht en aan de weeënremmers gezet. Dit mocht echter niet meer baten. Op 24 oktober (met 31 weken en 6 dagen) ben ik ’s nachts bevallen van twee dochters: om 0:44 van Élou en om 0:45 van Azura. Omdat de meisjes al na 2 dagen te goed werden bevonden voor het Sophia kinderziekenhuis moesten we verhuizen naar een ander ziekenhuis. Er was helaas geen plek in het Fransicus Gasthuis dus moesten we naar het Maasstad ziekenhuis. Voor ons verre van ideaal omdat dit zeker een half uur rijden van ons huis was. Het transport naar het Maasstad heeft onze meisjes wel aangeslagen. Naast de ademondersteuning die beiden kregen, liep Azura de volgende dag een behoorlijke infectie op en moest aan de antibiotica. Het moment dat we haar zo ziek zagen liggen met allemaal dokters erom heen vergeet ik nooit meer. Dan schrik je zo als ouders. Toen dat beter ging werd er bij Élou ook een bacterie geconstateerd en moest zij ook aan de antibiotica. Tsja het is een tweeling he..

Gelukkig zijn we daar erg goed opgevangen. Toen beide meisjes wat stabieler werden konden we alsnog verhuizen naar het Fransiscus Gasthuis. Op het moment dat deze foto’s gemaakt werden waren we daar net een week. Inmiddels gaat het steeds beter. Élou is klaar om naar huis te gaan. Het wachten is op Azura die helaas nog niet van de monitor af kan. We hopen heel erg dat we ze beiden mee naar huis kunnen nemen deze week. Eindelijk samen thuis!

We zijn in deze hele periode zo goed opgevangen en begeleid in alle ziekenhuizen. Voordat ik was bevallen hadden we nog nooit van de afdeling Neonatologie gehoord. We zijn erg dankbaar voor alle hulp die we daar gekregen hebben. Deze fotoserie van Stichting Earlybirds is een prachtige visuele herinnering aan een heftige periode.
Bedankt Chadé!