Amy

Tijdens een pittige zwangerschap met bij 6 weken al bloedverlies, bij 16 weken zelfs een dreigende miskraam en gynaecologen die geen vertrouwen hadden in een goede afloop van de zwangerschap, werd ik na al weken thuis plat te hebben gelegen uiteindelijk met 24 weken opgenomen in het ziekenhuis. Eindelijk dacht ik! Nu krijg ik weeënremmers en longrijping voor de kleine in mijn buik. Maar helaas, in dit ziekenhuis deden ze niets voor 25 weken waardoor ik uiteindelijk met hoge spoed overgebracht werd naar Groningen. Hier dachten ze dat mijn klachten (weeën en bloedverlies) kwamen door een urineweginfectie. Ze gaven me antibiotica en omdat het beter leek te gaan werd ik na een paar dagen weer naar huis gestuurd, ook omdat ze mijn bed nodig hadden. Helaas had ik de volgende ochtend opnieuw bloedverlies waarna ik werd opgenomen met precies 25 weken in Zwolle (dat is 45 minuten van ons huis). Het bloedverlies en de weeën stopten niet na de weeënremmers en met 27 weken bleef mijn buik in een wee hangen waardoor deze bizar pijnlijk en hard bleef. Dit was echt verschrikkelijk en de artsen stonden voor een raadsel. Mijn lichaam ging op den duur in de safe modus, ik kon niets meer. Zelfs eten lukte me niet meer. Ik kan me van deze periode weinig herinneren, maar als ik de verhalen moet geloven was het erg heftig. Met 28+1 braken mijn vliezen. Wat een opluchting, want de druk was eraf en de pijn was weg. Maar wat een angst ging er ook door mij heen. Dit is veel te vroeg! Dit hadden we 2,5 jaar eerder ook al meegemaakt met onze zoon die geboren werd met 30+3, dus we wisten hoe de rollercoaster zou zijn. Ik moest plat blijven liggen en kreeg meerdere echo’s per dag om te kijken naar de hoeveelheid vruchtwater en hoe het met de kleine meid was. Helaas begon ze met 28+3 flink te dippen op de ctg, maar kwam er zelf toch ook weer uit. ‘s Avonds laat tegen 23:30 uur zeiden ze tegen me dat ik mijn man moest bellen want de kleine meid moet worden gehaald met een keizersnede vanwege placenta prevea. Hij was net een uurtje geleden naar huis gegaan. Op 29 september om 01:36 is ze daar dan na een pittige keizersnede ivm verkleving door vorige operatie, onze mooie meid Amy! Ze huilde direct, wat een pittige dame zeiden ze. Ze woog 1120 gram en oh wat was ze klein. Ik had ons zoontje voor ogen die met 1760 gram geboren werd, wat een verschil! Ik schrok ervan.

De eerste paar dagen van haar leven was ze heel boos, zo boos dat ze op handen en voeten in de couveuse stond. Ze zeiden steeds opnieuw dat ze een pittige tante was. Na 1,5 week mocht de c-pap eraf, toen konden we haar een beetje zien! Wat is ze mooi! Helaas kreeg ze ook hersenbloedingen, gelukkig bleven deze mild en zaten ze in een hersenkamer wat gunstig bleek. We hebben gebruik gemaakt van het prachtige Ronald McDonalds huis. Hierdoor konden we veel bij onze kleine meid zijn. Op een middag kwam ik de nicu op en zag ik dat er 3 artsen en 2 verpleegkundigen met haar bezig waren. Ik zei nog voor de grap nou Amy, laat je je weer moeilijk prikken? Verpleegkundige kwam naar me toe en zei nee ze is heel ziek! Huh? Hoe kan dat nou? Vanmorgen leek er nog niets aan de hand! Ze vertelde, ze reageerde ineens nergens meer op, was lijkbleek en volledig verstijfd. Ze heeft een infectie. We weten nog niet zeker waar het vandaan komt, maar we denken van haar infuusje. Gelukkig was dit het ook en knapte ze door de toegediende antibiotica weer snel op, maar oh wat was dat heftig om te zien hoe ze je kleine meisje aan het stabiliseren waren. Gelukkig is het daarbij gebleven en zaten we te wachten tot ze 32 weken was om naar de afdeling neonatologie te mogen. Tijdens deze periode heeft de fotograaf van Early Birds prachtige foto’s van Amy gemaakt! Het was fijn dat deze heftige periode op zo’n ontspannen manier is vastgelegd. Op de afdeling neonatologie heeft ze verder mogen groeien en leren drinken om uiteindelijk met 35+6 weken mee naar huis te gaan. Ze heeft thuis nog 2 weken een sondeslangetje in haar neus gehad, die ze er geregeld uit trok.

We zijn nu alweer een tijdje thuis en Amy doet het fantastisch! Weegt inmiddels 3520 gram en past bijna maatje 50! Ze is een tevreden dametje die zich laat horen als ze honger heeft! En haar grote trotse broer is gek op haar!