Aivy

In september 2017 getrouwd en in oktober een positieve test in handen. Na 4 kinderen die ik al had, besloten Kevin en ik in 2017 om nog voor een kindje te gaan proberen. Dit lukte vrij snel en Kevin en de kinderen waren door het dolle heen toen ze te horen kregen dat er een baby in mijn buik zat. De kinderen hebben dit nog weken geheim gehouden. De kinderen en ook Kevin waren heel betrokken in de zwangerschap en Kevin kon zijn geluk niet op toen bleek dat tijdens de nipt de baby een meisje bleek te zijn en dat er geen afwijkingen gevonden waren. Op bekkeninstabiliteit, jeuk en vitamine D tekort na, een zorgeloze zwangerschap.

Ik viel met 34 weken op mijn buik op mijn bed en het voelde niet helemaal lekker. Ik belde naar het verloskwartier en ze wilden me toch even aan de monitor leggen, bloed prikken en een echo maken. Tijdens de echo kwam de gynaecoloog er achter dat ons meisje te klein was voor 34 weken. Met 35 moest ik terug komen zodat ze konden meten. Ook op die echo was ze te klein, dus met 36 weken weer een echo en dan kijken wat het plan was. Op dinsdag 15 mei weer een echo. Ze was niet meer gegroeid, maar deed het wel goed verder in de buik. Bij controle bleek ik 3cm opening te hebben. Ik mocht niks meer doen en zou ik 18 mei ingeleid worden. Ons meisje werd geschat op 2100 gram. De kleine meid besloot echter om 17 mei te komen.

Ik werd om kwart voor 6 in de ochtend wakker met buikpijn. Ik maakte Kevin wakker en zei hem dat hij niet ging werken. Om 7u vertrokken we richting het ziekenhuis. Half 8 aan de monitor en ik had 4/5 cm. en onregelmatige weeën. Ik kon de weeën goed opvangen tot 10 uur. 8 cm. en iedereen werd gebeld die bij de bevalling moest zijn. De gynaecoloog en de kinderarts waren er zeer snel en ik mocht bij de volgende wee persen. Na 1x persen was onze Aivy geboren. Een klein iniemienie meisje. Ze woog 1790 gram en was nog kleiner dan verwacht geboren met 36,4 weken zwangerschap. Ze werd direct naar de couveuse gebracht met papa en daar werd ze gereed gemaakt om een infuusje in de navel te steken. Ze deed het verder goed dus aan de beademing en ondersteuning hoefde ze niet.

Na 4 dagen moest ze een sonde, omdat ze de voeding uitspuugde en de flesjes niet leegdronk. Maar verder deed ze het uitstekend. Ondanks dat maakten we ons natuurlijk veel zorgen, want ze moest aan komen. En je kind in het ziekenhuis achterlaten viel ons beide heel erg zwaar.

Kan ik nog naar buiten met je?
Laten zien dat ik je heb,
Want ik wil niet dat je wordt ontdekt
Straks halen ze je weg
Als ze zien dat ik een diamant in handen heb,

Ik ben mezelf niet meer door jou
Helemaal op ga ik in je
Helemaal roze wolken van binnen
Jij weet precies waar ik van hou
Dit is hoe het voelt om te winnen
Ik zou wel een gat in de lucht willen springen.
(Nielson- Diamant)

We hoorde via een vriendin van ons over Stichting Earlybirds. En gaf ons op. We waren geen spoed en omdat we in België wonen, achtte ik de kans zeer klein dat het zou lukken om een fotograaf te vinden die onze kleine diamant en ons gezin op de foto kon zetten. Tot we van fotografe Luzanne Foesenek een bericht kregen…..

Zij kwam op 26 mei naar ons. Wat een lieve vrouw! Ze verteld vol passie over haar werk met kinderen en haar hobby fotograferen voor Earlybirds. Ze voelde de sfeer heel goed aan en betrok de kinderen heel goed erbij. Juist door haar hebben we foto’s die van heel veel waarde zijn en de foto met alle handen op de rug van Aivy geeft de verbondenheid en liefde van 7 mensen voor elkaar heel goed weer. We zullen hopelijk met onze fotoreportage meer mensen in België wijzen op het bestaan van de stichting en hopen dat er meer fotografen gevonden worden in België die zich willen inzetten. Aivy doet het nog steeds super goed en mag hopelijk rond 14/15 juni naar huis. Nogmaals heel erg bedankt!

Groetjes Marleen en Kevin uit Turnhout, België