Abby
In een wit ziekenhuisbed ligt een mooi meisje heerlijk te slapen. De knuistjes bij haar wangen, zich niet bewust van wat er om haar heen gebeurd. Alhoewel, wanneer papa ’s morgens binnenkomt en goedemorgen komt zeggen, verschijnt er een tevreden blik op haar gezicht. Ook in haar slaap verraadt een simpele grimas dat ze haar papa en mama meteen herkent. Haar oren doen het dus prima en gelukkig zo
blijkt haar maag en darmpjes ook.
Met dertien weken was namelijk op de echo al iets bijzonders te zien. Een stukje van haar darmpjes zaten buiten de buik. Voor haar moeder betekende dit al vanaf week vierendertig van de zwangerschap preventief monitoren in het ziekenhuis. Abby groeide verder goed, en besloot om al eerder dan gepland ter wereld te komen. Bij vijfendertig weken zorgde een hoog scheurtje in de vliezen met wat lekkend vruchtwater als gevolg, voor het besluit om de bevalling in te leiden. De bevalling zelf ging razendsnel. Abby moest gelijk in een steriele zak maar mocht toch heel even kort bij mama liggen. Zij werd daarna gelijk geopereerd. Net ter wereld, maar gelukkig op een plek waar alle medische voorzieningen voorhanden zijn.
De eerste paar dagen kreeg ze alleen voedingsstoffen via een infuus. Gelukkig deed ze het zo goed dat de ouders na een paar dagen mochten beginnen met moedermelk. Van slechts één ml in een spuitje gaat het al snel naar een klein flesje. Haar darmpjes blijken het goed te verdragen al is het nog erg vermoeiend allemaal. De melk die ze zelf niet op krijgt wordt gegeven via de sonde.
Ze heeft al wat fijne donshaartjes op haar kleine koppie. Het oogt een beetje rossig, zou ze oma’s mooie haarkleur krijgen?
Haar vechtlust heeft ze in ieder geval en die kan ze goed gebruiken. Abby maakt tevreden geluidjes. Slaap maar veel lief meisje, dat je maar snel groot en sterk mag worden. Dan kun je snel met papa en mama mee naar huis. Daar waar iedereen wiens lichtpuntje je bent lekker dicht bij je kunnen zijn.
Een hartverwarmende blik op de wonderlijke reis van Abby
“Ik ben diep ontroerd door het prachtige werk van stichting Early Birds. Hun recente post over de kleine Abby heeft me echt geraakt. De foto’s zijn adembenemend mooi en vangen de pure kwetsbaarheid en tegelijkertijd de ongelooflijke kracht van dit kleine meisje perfect.
De tekst die bij de foto’s is geschreven door , is met zoveel liefde en respect geschreven. Het vertelt op een gevoelige manier het verhaal van Abby’s vroege start in het leven, de uitdagingen waar ze voor stond en de onvoorwaardelijke liefde van haar ouders. Het is een verhaal van hoop, doorzettingsvermogen en de wonderlijke kracht van het leven.
Ik ben enorm dankbaar voor het werk dat stichting Early Birds verricht. Ze geven een stem aan de allerkleinsten en laten zien dat zelfs de kleinste voetjes grote sporen kunnen achterlaten. Ik raad iedereen aan om hun pagina te volgen en hun belangrijke missie te steunen.
Met heel veel respect,
Opa Harry van Abby
Hoi Opa Harry, wat heb je dit mooi verwoord, ik denk niet dat iemand het beter kan beschrijven als hoe jij het gedaan hebt, echt top.
Groeten Opa Willy