Vesper

Van de ouders:

Vesper Lauren Drost, geboren op 25 augustus met 29 weken, 4 dagen

Het is maandag 21 augustus als ik mijn laptop na drie weken vakantie aan slinger. Ik heb zin om weer te beginnen.
Voor de vakantie heb ik al een aantal werkzaamheden zo goed als overgedragen, komende periode werk ik een dag in de week minder en er staan eigenlijk alleen maar leuke dingen op de planning. Ik ga ontspannen de laatste zeven werkweken voor mijn zwangerschapsverlof in.

Toch klopt er iets niet. Het gevoel dat ik al een aantal dagen heb wordt ineens heel sterk. Het credo van mijn zwangerschap; a bouncing baby is a happy baby, en schoppen deed je. Maar sinds vrijdag voel ik je een stuk minder. Niet iets waar ik mij direct zorgen over maak. We zijn immers afgelopen woensdag nog bij de verloskundige geweest. Alles zag er prima uit, net als bij de eerdere afspraken. Alleen mijn bloeddruk was wat hoog. Ik heb ergens gelezen dat het best kan dat je je baby even minder goed voelt en dat niet direct reden voor paniek hoeft te zijn. Ik zal wel druk zijn geweest, of jij bent gewoon gedraaid concludeer ik. Ik bel maandag een beetje bezwaard de verloskundige, of ik toch niet even langs kan komen want ik voel mijn baby minder. ‘Prima’ zegt de verloskundige ‘weet wel dat ik je daarna ter controle naar het ziekenhuis stuur voor een CTG, dat is procedure’. Ik bedank haar nog voor de heads up zodat ik me straks niet rot schrik.

Eenmaal bij de verloskundige horen we het hartje – opluchting! Wel is mijn bloeddruk te hoog – oke, zal wel! denk ik nog (weet ik veel?!). Ze stuurt ons naar het ziekenhuis voor de CTG. Aan alles merk ik dat ook zij op dat moment nog geen idee heeft wat ons boven het hoofd hangt. De CTG ziet er netjes uit – goed nieuws! Alleen het gehalte eiwitten in mijn urine is direct alarmerend. Na een paar uur komen ook andere resultaten binnen. Ik heb pre-eclampsie, zwangerschapsvergiftiging, en waar veel vrouwen dat krijgen in de laatste weken van de zwangerschap heb ik de pech dit al met 29 weken te hebben. Ze willen mij een nachtje houden ter observatie.

De volgende dag vertellen de artsen dat het ziektebeeld van pre-eclampsie grillig kan verlopen. Hoewel ik me nu nog hartstikke goed voel kan dit snel omslaan en kan je er hartstikke ziek van worden. De artsen maken ons direct duidelijk dat het zeer onwaarschijnlijk is dat ik het ziekenhuis verlaat voordat de baby geboren wordt. Omdat ik nog geen 32 weken zwanger ben word ik per ambulance overgebracht naar een academisch ziekenhuis, het AMC.

Goede en slechte uitslagen wisselen elkaar af. Soms lijkt een bevalling op korte termijn onvermijdelijk, dan weer hebben we het over een zwangerschap die misschien nog een week of 4 kan worden opgerekt. Elke dag dat jij kan groeien in mijn buik is er één. Ondertussen voel ik me gewoon kiplekker. Wel gestrest, maar wie wordt dat niet van een ziekenhuisomgeving en verontrustende scenario’s die niet lijken te matchen met hoe ik me op dat moment voel. Soms vraag ik me af of dit echt over mij gaat, zeker omdat mijn zwangerschap verder zo ‘standaard’ was.

Toch weet ik vrijdagochtend 04:00 precies hoe laat het is. Ik word wakker met een enorm bandgevoel (één van de symptomen) en voel me letterlijk met de minuut zieker worden. Ik druk niet op de bel boven mijn bed. Het is augustus! De baby zou in november komen! Dit gaat niet gebeuren, dit gaat niet gebeuren herhaal ik als een mantra- dat ik hooguit een kwartier volhoud. Ik voel me echt heel, heel slecht worden. De uren erna volgen als een waas.
Mijn man wordt uit bed gebeld “u moet hierheen komen, u hoeft geen 130 over de snelweg te rijden en u hoeft ook niet door rood te rijden”krijg ik nog mee. Ik voel me onrustig en wil uit bed, even douchen of lopen ofzo, maar dit blijkt geen optie. Sterker nog, alle hekjes van mijn bed gaan omhoog uit voorzorg voor een mogelijke epileptische aanval. Later hoor ik van mijn man dat ik stuiptrekkingen heb terwijl het magnesiumsulfaat-infuus inloopt.

Rond 09:00 voel ik me na een flinke cocktail aan medicijnen een stuk beter. Kom maar op, we rekken deze zwangerschap nog een beetje op (elke dag is er één, elke dag is er één, het andere mantra van deze week), maar de artsen denken daar duidelijk anders over: we zijn beide stabiel, maar de baby heeft het niet meer fijn in mijn buik. Dit is het moment om te handelen en ik word met spoed klaar gemaakt en naar de OK gebracht.

Beneden staat een team van 17(!) mensen klaar om mij en de bijna geboren baby op te vangen. Ze krijgen het voor elkaar om ons ondanks de tijdsdruk goed mee te nemen. De ruggenprik zit helaas pas bij de derde keer. Dit was zo niet wat ik me van een bevalling had voorgesteld. De sfeer is een bijzondere mix van doorpakken – tempo jongens! en relaxed met ook ruimte voor onzinnig gezwets (pure afleiding voor mij natuurlijk). Om 9:42 wordt Vesper Lauren geboren, een mini mensje van 1030 gram. In alle snelheid zie ik haar niet, maar hoor ik haar wel. Ongeveer drie kwartier later zie ik je voor het eerst. Ik ben onder de indruk, ik ben verliefd, ik ben mama.

Over de ochtend met Hester
De dag dat Hester deze bijzondere periode komt vastleggen is Vesper 3 weken, of ja 32 weken, 4 dagen. De gecorrigeerde leeftijd is een ding, nu al. Vesper hangt aan allemaal draden en slangen vast. Gelukkig is haar infuus er inmiddels uit en ziet de ademhalingsondersteuning (van CPAP naar high flow) er een stuk vriendelijker uit. We hebben met de verzorging gewacht zodat Hester die mooi kan vastleggen – zo zien onze dagen er op dit moment uit.
Hester is super relaxt. We kletsen wat en dan beginnen we. Na een paar minuten is onze volledige focus weer op Vesper gericht en Hester schuifelt haast onzichtbaar op de achtergrond om ons heen. Tot slot beginnen we lekker met buidelen en maken we een paar foto’s van wat Jasper ‘de groep’ noemt.

Diezelfde avond nog krijgen we een sneak preview van de mooie beelden die Hester heeft gemaakt. Een week later krijgen we alle foto’s toegestuurd. Ze zijn prachtig! Hester, heel erg bedankt voor de fijne ochtend en de fantastische foto’s die je van ons drieën hebt gemaakt. Nu al zien we hoe bijzonder (en heftig) deze tijd is en dat is nu vastgelegdop beeld. We zijn dankbaar voor dit geweldige initiatief, jouw tijd en bovenal het prachtige resultaat.

Liefs Merel, Jasper en natuurlijk kleine Vesper.