Beau

Na ruim 2.5 jaar een zwangerschapstraject te hebben gevolgd met verschillende hormoonbehandelingen. Ging onze zwangerschapswens eindelijk in vervulling na de laatste IUI (intra-uteriene inseminatie) behandeling. We konden ons geluk niet op, niet 1 maar zelfs 2 eicellen waren bevrucht! We zouden trotse ouders gaan worden van een twee-eiige tweeling. Hoe leuk is dat! Helaas was de blijdschap van korte duur. Bij de 13 weken echo was er bij één baby een lichamelijke afwijking constateert, een mega blaas. De prostaat was tegen de plasbuis aangegroeid waardoor de plasbuis vernauwd of afgesloten was. De urine kan het lichaam niet verlaten, wat ernstige gevolgen kan hebben voor de blaas, nieren, longen en het vruchtwater van de baby. De verloskundige stuurde ons direct door naar het academisch ziekenhuis in Nijmegen, het Radboud ziekenhuis. In het Radboud legde de gynaecoloog ons uit dat er een grote kans bestond dat de plasbuis van de aangedane baby de komende weken nog open zou gaan door de hoge druk in de blaas. Over 3 weken mochten we weer terug komen voor de 16 weken echo. Die 3 weken thuis leken voor ons gevoel wel 3 maanden te duren met veel onzekerheid en verdriet maar we bleven positief. Tenslotte was de kans groter dat het allemaal goed zou komen dus daar hielden wij ons aan vast. Om onze gedachte te verzetten zijn we een aantal dagen naar het strand gegaan om samen uit te waaien. Even helemaal niets. Eindelijk was het zover, de dag waarop de 16 weken echo stond gepland. We grapten nog in de auto; straks gaan we een groot stuk taart eten om het goede nieuws te vieren en lachen we erom dat we ons zelf onnodig veel zorgen hebben gemaakt. Helaas was niets minder waar. Het echoapparaat werd op mijn buik gezet en al vrij snel zagen wij een grote zwarte vlek in beeld, de mega blaas die bijna het hele beeldscherm vulde. Dit was foute boel! Een grote schok ging er door ons lichaam heen.  Ik had een brok in mijn keel en kreeg geen lucht. De tranen rolde over mijn wangen. De verloskundige stopte even om ons op adem te laten komen maar moest na een paar minuten ook weer door met haar werk om de aangedane en gezonde baby’tjes in mijn buik verder te controleren. Na 1 uur werden wij naar een wachtruimte gebracht. De gynaecoloog zou ons daar weer ophalen voor een gesprek. Verbijsterd met de tranen in onze ogen keken we elkaar aan. Op dit nieuws hadden we niet gerekend. Onze wereld stond op zijn kop. Hoe nu verder?! De gynaecoloog kwam ons halen voor een gesprek en legde de situatie aan ons uit. Hoe de aangedane baby met de mega blaas zich verder zou gaan ontwikkelen was nog onduidelijk. Dit was afhankelijk hoeveel schade de mega blaas aan zou richten bij de ontwikkeling van de nieren en de longen. De levensverwachting van de aangedane baby na de bevalling kon 1 dag, 1 maand, een half jaar of in een zeer zelden geval met nierdialyse blijven leven. Om iets over de levensverwachting te kunnen zeggen werd er om de 2 weken een echo gemaakt. De kans dat de aangedane baby in mijn buik zou sterven was nihil. Door het vruchtwater van de gezonde baby had de aangedane baby voldoende ruimte in de buik om door te blijven groeien. Bij de 20 weken echo werd het duidelijk dat de levensverwachting van de aangedane baby maximaal 1 dag na de bevalling zou zijn. De gezonde baby maakte het nog steeds goed in mijn buik en groeide volgens de normale curvelijn. Bij de aangedane baby lekte de urine via de nieren in zijn eigen buikholte. Het middenrif en de longen werden hierdoor omhoog geduwd waardoor de longen zich niet verder konden ontwikkelen. De week daarna kregen we een gesprek met de kinderarts over comfort zorg (o.a. pijnbestrijding) voor de aangedane baby na de bevalling. Ook moesten we tijdens de zwangerschap al na gaan denken over een afscheidsdienst. De hele zwangerschap was een rollercoaster aan emoties met blijdschap voor de gezonde baby en intens veel verdriet voor de aangedane baby. Hoe bereid jezelf voor op een stralend nieuw leven waarbij je ook direct afscheid moet nemen van een ander leven. Een stressvolle en onmenselijk situatie. Gelukkig hielp de maatschappelijk werkster vanuit het Radboud ziekenhuis ons hierbij. Tijdens de zwangerschap vond ik het heerlijk om de kleine wondertjes in mijn buik te voelen. Ik kon precies voelen welke baby waar lag in mijn buik. Op de echo zagen we telkens dat de baby’s met elkaar mee draaiden en met de hoofdjes tegen elkaar aan lagen. Het leek net of ze elkaar een kusje op het hoofd gaven. Heel schattig om te zien.