Jace

 
In Mei 2019 verloren wij ons eerste kindje, dus het moment dat we erachter kwamen dat ik weer zwanger was, waren we vervuld met blijdschap. Ik had een goede, gezonde zwangerschap.

Rond eind december begon ik wat meer krampen te krijgen. Ik dacht dat het oefenweeën waren totdat ik op dinsdag 31 december ineens wat bloedverlies had. De verloskundige checkte mij en zei dat ik al 1 cm ontsluiting had. Ze stuurde ons meteen door naar het ziekenhuis. Daar hebben ze wat checks gedaan en het klopte. Ik werd opgenomen en kreeg weeënremmers en longrijpers. Raar genoeg waren we niet bezorgd. We waren rustig en vrolijk. Uiteindelijk werden we overgebracht naar het Sophia Kinderziekenhuis omdat de kans op vroeggeboorte er wel was. Ik had bedrust. De dokters informeerden ons over de verschillende mogelijkheden en scenario’s. Wij bleven ondanks de onverwachte situatie heel rustig en we stonden open voor alles. Wij geloven zelf in God, dus we hadden ook veel gebeden en een van onze gebeden was dat de baby minstens 48 uur zou blijven zitten zodat de longrijpers konden inwerken. Dat gebeurde ook, want op woensdag 1 januari, was alles rustig. Donderdag kreeg ik wat meer last van harde buiken en krampen. Rond 11 uur ‘s-avonds begonnen de krampen pijnlijker te worden, dus na een warme douche hadden we toch de zusters geïnformeerd. Ik werd aan de monitor gelegd en na een uur kwam de dokter om mij te checken. Ik had al 4, bijna 5cm ontsluiting. Vanaf toen ging alles heel snel. Ik kreeg magnesium en we werden overgebracht naar de verloskamer. Een van de zusters zei: herinner de tekst die je hebt opgeschreven. We hadden namelijk een bijbeltekst opgeschreven, Maleachi 3:11 Mijn hele lichaam trilde en ik werd duizelig door de magnesium. Ik vroeg mijn man om muziek aan te zetten. Het was een liedje van Tauren Wells en diezelfde zuster begon mee te zingen. Ze zei tegen mij: God is bij jullie, alles komt goed. Dat was voor ons een hele erge bemoediging. Rond 3 uur had ik 5cm ontsluiting. De dokter brak mijn vliezen omdat het te langzaam ging allemaal. De weeën werden heftiger en rond 5 uur had ik 6 a 7cm ontsluiting. Rond die tijd was ik uitgeput, maar het bleef goed gaan. Rond half 8 kwam de dokter weer en ze zei dat ik nog steeds 6 a 7cm ontsluiting had. Ik was uitgeput en had de weeën niet meer onder controle. Het was beter een ruggenprik te nemen, wat ik totaal niet wilde, omdat ik bang ben voor naalden. Ze maakten mij klaar voor de ruggenprik, maar ineens kreeg ik een weeënstorm en de drang om te pushen. Ik had ineens 10 cm ontsluiting! De ruggenprik was niet meer nodig. Om 8:10 begon ik met pushen en om 8:13 kwam Jace ter wereld na 31 weken en 1 dag zwanger te zijn geweest. Wat een ongelooflijk mooi moment! Jace was groter dan ik dacht. Hij werd meteen gecontroleerd etc. Het bleek dat alles goed ging met hem! Hij heeft uiteindelijk 1 dag in het Sophia Kinderziekenhuis gelegen, omdat ze heel tevreden waren met hoe goed hij het deed. Hij werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en is momenteel alweer bijna klaar om naar huis te gaan.

Natuurlijk is het niet leuk om je kindje in het ziekenhuis te hebben, maar ondanks dat is het geweldig om hem zo te zien groeien. Het is ook supermooi om te zien hoe God ons door alles heen heeft geholpen en gebeden heeft beantwoordt. We baden voor een eigen kamer in het ziekenhuis zodat mijn man bij mij kon blijven. We kregen de laatste kamer die beschikbaar was. We baden voor een gezonde baby, we kregen Jace. Super gezond, moet alleen nog groeien. We kregen te horen dat er geen plek was in het kraamhotel, na een paar minuten belden ze terug en zeiden dat iemand ineens had afgezegd, zodat ik toch daar kon verblijven. Een natuurlijke bevalling zonder ruggenprik, de zuster die ons heeft bemoedigd, Jace die het supergoed doet voor zijn leeftijd, de zusters die goed voor hem zorgen en heel betrokken zijn, onze familie en vrienden die ons veel hebben gesteund. Het was zwaar, maar ook heel bijzonder. Nu tellen we de dagen af tot Jace eindelijk mee naar huis mag en wij echt van hem kunnen genieten. Hij is een echt vechtertje en we zijn ontzettend trots op hem!